W Wielkiej Brytanii i w całej Europie istnieje zwiększone ryzyko zakażenia odrą. Ci, którzy nie zostali zaszczepieni, są narażeni na niebezpieczeństwo zakażenia wirusem i wyraźne pogorszenie stanu zdrowia.
Szczepienie jest najlepszą ochroną przed poważnym zachorowaniem na odrę, na którą nie ma lekarstwa. Jedno na pięcioro dzieci będzie wymagało wizyty w szpitalu, ponieważ zachorowanie może prowadzić do poważnych powikłań, w tym zapalenia płuc (poważna infekcja płuc), zapalenia opon mózgowych (infekcja mózgu), posocznicy, a w rzadkich przypadkach do śmierci.
Dwie dawki szczepionki MMR zapewniają dożywotnią ochronę przed odrą, świnką i różyczką oraz pomagają powstrzymać ich rozprzestrzenianie się na osoby, które nie mogły z różnych powodów zostać zaszczepione, jak również na te z grup wysokiego ryzyka. Odkąd w Wielkiej Brytanii w 1968 roku wprowadzono szczepionkę przeciw odrze, szczęśliwie uniknięto infekcji u 20 milionów osób i uratowano 4500 istnień ludzkich.
Jadzia wyjaśnia: „Odra jest bardzo zakaźna i dziewięcioro na dziesięcioro niezaszczepionych dzieci zarazi się nią, jeśli wejdzie w bliski kontakt z osobą chorą. Odra może również osłabić układ odpornościowy dziecka na kilka następnych lat”.
Odra zwykle zaczyna się od objawów grypo-podobnych (np. wysoka temperatura, katar lub niedrożność nosa, kichanie i suchy kaszel), a kilka dni później na całym ciele pojawia się wysypka.
Jeśli podejrzewasz, że któryś z członków rodziny ma objawy odry, nie czekaj, aż jego stan się pogorszy, ale zadzwoń pod numer NHS 111 po poradę.
Należy również podjąć kroki w celu uniknięcia zakażenia odrą osób bardziej narażonych na powikłania, na przykład kobiet w ciąży, małych dzieci, osób starszych i podatnych na infekcje oraz tych z osłabionym układem odpornościowym. Dzieci nie powinny uczęszczać do szkoły przez co najmniej 4 dni od pojawienia się wysypki.
Czy wasze dzieci są na bieżąco ze szczepieniami?
Szczepionki są oferowane przez rząd za darmo na różnych etapach naszego życia. Nasze dzieci, zanim opuszczą szkołę, zazwyczaj zostają zaszczepione przeciwko osiemnastu potencjalnie zagrażającym zdrowiu i życiu chorobom lub infekcjom.
Szczepionki od lat chronią nas przed poważnymi chorobami. Pomagają również powstrzymać rozprzestrzenianie się chorób na osoby, które z różnych powodów nie mogą otrzymać szczepionek, oraz tych, których system odpornościowy został osłabiony.
Jadzia wyjaśnia, że strach przed igłami, niewiedza, negatywne komentarze w mediach, często odstraszają ludzi od szczepień: „To oczywiste, że jako rodzice martwimy się o zdrowie dzieci zarówno przed jak i po szczepionce”.
„To naturalne, że się martwicie, ale starajcie się zachowywać normalnie i nie przenoście swoich lęków na dzieci. Wyjaśnijcie, co się stanie w trakcie szczepienia i po szczepieniu. Pozytywne nastawienie oraz wsparcie rodziców jest bardzo ważne i bardzo im pomoże”.
„To normalne, że w miejscu podania szczepionki pojawia się zaczerwienienie, obrzęk czy ból. Powinno to jednak ustąpić samoistnie w ciągu następnych 2-3 dni. Jeśli dziecko gorączkuje, podawajmy dużo płynów do picia oraz paracetamol lub ibuprofen”.
Jeśli potrzebujecie porady w sprawie reakcji dziecka na szczepionkę, skontaktujcie się ze swoim lekarzem rodzinnym (GP) lub zadzwońcie pod numer NHS 111, który jest czynny całą dobę.
Jeżeli nie macie pewności, czy wasze dzieci mają aktualne szczepienia, możecie przejrzeć ich osobistą kartę zdrowia (czerwona książeczka) lub zapytać waszego lekarza rodzinnego (GP).
Więcej o szczepieniach przeczytacie na: nhs.uk/vaccinations
Podkładka „Wydrukuj i zachowaj”
Czy zauważyliście zmiany w nastroju i zachowaniu?
Na dobre samopoczucie dzieci może mieć wpływ wiele czynników, więc spostrzeżenie, czy wasze dziecko potrzebuje pomocy lub wsparcia, może być trudne.
Ważne są częste rozmowy, a Jadzia radzi: „Jeśli spostrzeżecie, że coś je nurtuje, stało się zamknięte, mniej rozmowne, spróbujcie dowiedzieć się, co je niepokoi”.
„Dzieci nie zawsze od razu się przed wami otworzą, ale możecie zachęcić je do rozmowy z kimś, komu ufają, na przykład z członkiem rodziny, nauczycielem lub przyjacielem. Słuchanie najmłodszych i zrozumienie tego, co czują, to pierwszy krok, który pomoże wam wspólnie rozwiązać wszelkie problemy”.
Jeśli martwicie się jakimkolwiek aspektem rozwoju lub zachowania waszych dzieci, powinniście porozmawiać ze swoim lekarzem rodzinnym (GP), pracownikiem służby zdrowia lub szkołą, do której uczęszczają wasze dzieci.
„Jesteśmy tutaj, aby was wspierać i doradzać, jak najlepiej żyć zdrowo, czuć się zdrowym fizycznie i psychicznie” – dodaje Jadzia. Poradę możecie uzyskać również online, pod adresem: youngminds.org.uk
• Depresja
Również wasze dzieci mogą mieć depresję, a objawy obejmują przygnębiony nastrój, skłonności do płaczu, zaburzenia snu, rozdrażnienie, brak zainteresowania rzeczami, którymi cieszyły się wcześniej.
• Lęki
Chociaż każdy może czasami odczuwać zmartwienie lub niepokój, zwróćcie uwagę, czy wpływa to na samopoczucie waszych dzieci lub zdolność wykonywania przez nich codziennych czynności. Objawy obejmują drażliwość, płaczliwość, wzmożone lgnięcie, tulenie się lub moczenie łóżka czy problemy ze snem. Starsze dzieci mogą mieć trudności z koncentracją, z kontrolowaniem agresywnego zachowania, mogą mieć negatywne myśli i unikać normalnych, codziennych czynności.
• Zaburzenia odżywiania
Zaburzenie odżywiania to stan zdrowia psychicznego, w którym kontrolowanie przyjmowania pokarmu jest sposobem radzenia sobie z uczuciami. Znaki ostrzegawcze obejmują znaczną utratę wagi, kłamstwa na temat tego, ile zostało zjedzone, częste chodzenie do łazienki po jedzeniu i spędzanie czasu na martwieniu się o wagę i sylwetkę.
Czy wasze dzieci mogą mieć trudności w nauce lub rozwoju?
Trudności w nauce i rozwoju mogą wpływać na przyswajanie nowych rzeczy i rozumienie informacji. Istnieje wiele możliwych przyczyn takiego stanu rzeczy, w tym autyzm. Ale jeśli martwicie się rozwojem waszych dzieci lub uważacie, że nie są w stanie osiągnąć lepszych wyników, chociaż bardzo się starają, to zawsze możecie porozmawiać z waszym lekarzem rodzinnym (GP), pielęgniarką środowiskową lub szkolnym psychologiem.
Jadzia radzi: „Bycie autystycznym nie jest dolegliwością ani chorobą – oznacza po prostu, że wasz mózg działa odrobinę inaczej niż mózg innych ludzi. Jeśli przypuszczacie, że wasze dziecko może być autystyczne, możecie poprosić o opinię swojego lekarza rodzinnego (GP) lub pielęgniarkę szkolną.
Każda osoba z trudnościami w uczeniu się powinna zostać wpisana przez lekarza pierwszego kontaktu (lekarza rodzinnego GP) do rejestru osób z trudnościami w uczeniu się. Dzięki temu każdej z tych osób od 14. roku życia zostanie zaoferowana coroczna kontrola stanu zdrowia (AHC). Możecie poprosić swoją przychodnię lekarską (GP) o zorganizowanie AHC i upewnienie się, że wasze dzieci są w rejestrze.
Aby uzyskać pomoc, móc emocjonalnie wspierać, umiejętnie pomagać i obserwować rozwój, jak również być wsparciem dla dzieci z długoterminowymi schorzeniami, porozmawiajcie ze swoją przychodnią lekarską (GP), szkołą do której uczęszczają, szkolnym psychologiem, innym pracownikiem służby zdrowia lub zadzwońcie pod numer NHS 111.
Aby uzyskać więcej informacji, zajrzyjcie na stronę: nhs.uk
